Renkler, kimi duyguyu sözsüz diyaloğa çevirir. Örneğin pembenin ya da mavinin ya da turuncunun ne demek istediğini anlarken vurgunun seni içine çektiğini anlar gibi değil miyiz? Hayatı boyunca renklerle dans ettiğini bilmez insanlar; oysa mavinin getirdiği özgünlüğü denize ya da gökyüzüne bakıp anlarız çoğu kez. Çok sevdiğin siyah tişört ve pantolonu giymeden rahat edemezsin ya, bunu mutlak kimliğe bürüyen de biziz oysa…
Renkler; sevginin, üzüntünün, hüznün konuşmaya müsade etmeden, anlam yükleyen renkler… Peki anlamı sunan renkler, duyguları etkin ifade eden; sözsüz diyaloğu sunan renkler olmasaydı ne olurdu? Hayatın tadı olmazdı. Özgürlükler, mutluluklar ya da hüzün tek düze ifade edilirmiydi? Sanılmayacak kadar sıradan ve otonom duygular olmakla yürürdü hayat. Renkler; hayatın makyajı, duyguların anahtarı olmakla birlikte müthiş bir kimlik sahibi. Duygular ve kavramlar arasında güzel bir değer söz konusu olan renkler olmasaydı açığa vuruma imkan olmaz, aksine tek benlik ya da ifade edilesi tonlarca kelime yalpalanırdı. Söz konusu olan renkler tartışılmaz bir benlik edası, yansıyan duygu portresi ve dışavurumun gerçeği…
Sevginin, masumiyetin ya da aşkın somut göstergesi ve benliğe vurgu yapan renkler tartışılmaz bir düzen. İfade edilesi tek veri kendi içinde özdeşleşmiş duygu seli… Renkler; hayatın makyajı, duyguların anahtarıdır.
[zombify_post]
Mükemmel şekilde kaleme alınmış insana kaybettiği renkli geçmişi anımsamasını sağlayan, bahsettiği gibi benliğimiz üzerine geçirdiğimiz tek rengi (siyah) çıkarıp renkli bir benlik taşımamızı hatırlatan güzel bir yazı tebrikler
Renk olmasa
Bir çocuğun hayal dünyası olmaz renk olmazsa insanlarin yasama dair umutlari olmaz renk olmasa belki kişileri birbirinden ayıran düşüncelerde olmaz yani renkklerin bize bizimde onlara ihtiyacimiz var.